در تاریخ ادیان و ملل، روزهایی هستند که سرنوشت‌سازند و عمق معنای آن‌ها تا ابد در جان حقیقت‌جویان باقی می‌ماند. در میان این ایام، روز غدیر جایگاهی استثنایی دارد؛ روزی که قرآن آن را «یوم اکمال دین» نامید و اهل‌بیت علیهم‌السلام آن را «عیدالله الأکبر» خواندند. این روز، روز تثبیت ولایت و امامت در جامعه اسلامی است؛ روزی که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله، به فرمان خداوند، دست امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام را بالا برد و فرمود: «مَن کُنتُ مَولاه، فَهذا علیٌّ مَولاه.»
اهمیت غدیر تنها به خاطر یک اعلام سیاسی یا بیعت ظاهری نیست؛ بلکه به خاطر آن است که در این روز، ساختار رهبری امت اسلامی برای دوران پس از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، به‌طور الهی تعریف شد. غدیر، حلقه اتصال نبوت به امامت است. به همین دلیل، خداوند در آیه ۳ سوره مائده فرمود:
این آیه نشان می‌دهد که نه نماز، نه روزه، نه جهاد، بلکه فقط واقعه غدیر است که دین را کامل و نعمت را تمام کرده، و دشمنان را از انحراف دین، مأیوس ساخته است. چرا؟ چون بدون رهبری الهی، دین همچون کشتی بی‌ناخداست، و امت بی‌ولایت، به آسانی در طوفان تحریف، گم می‌شود.
ولایت، ستون خیمه اسلام است. غدیر، روز تثبیت این ستون است. در این روز، اسلام از یک دین فردی، به یک نظام اجتماعی و سیاسی ارتقاء یافت. از همین روست که دشمنان می‌کوشند این حقیقت را پنهان کنند یا به حاشیه ببرند.
اما تاریخ گواهی می‌دهد که راه غدیر، با صبر سجاد، فریاد زینب، خون حسین، و ظهور مهدی علیهم‌السلام، زنده و پویا مانده است. امروز نیز، هر حرکت جهانی عدالت‌خواهانه، ریشه در غدیر دارد.
بنابراین، غدیر نه‌تنها جشن یک روز، بلکه پروژه‌ای تمدنی برای همه دوران‌هاست. آن را باید به‌درستی شناخت، گرامی داشت و در بازسازی هویت دینی و اجتماعی امت، محور قرار داد.
در چهار دهه‌ی گذشته، در حالی‌که انقلاب اسلامی در بسیاری از حوزه‌ها دستاوردهای چشمگیری داشته، اما جریان نفوذ فرهنگی دشمن نیز بی‌وقفه در تلاش بوده تا ارزش‌های اسلامی را از درون تهی کند.
یکی از نقاط تمرکز این جنگ نرم، مسئله‌ی حیاتی حجاب و عفاف است.با وجود حضور گسترده‌ی زنان مؤمن و باوقار در سطح جامعه، متأسفانه در سال‌های اخیر شاهد گسترش جلوه‌های بی‌حجابی و پوشش‌های هنجارشکن هستیم؛ وضعیتی که گاه حتی از برخی جوامع غربی نیز فراتر رفته و به یک چالش آشکار فرهنگی تبدیل شده است.نگرانی مضاعف آنجاست که در میان برخی از نیروهای مذهبی و فرهنگی، حساسیت نسبت به این وضعیت کم‌رنگ شده یا در مواردی، نادیده گرفته می‌شود.
اگر باور داریم که حجاب از واجبات الهی و نشانه‌ی سلامت اجتماعی است، نمی‌توانیم نسبت به ترک علنی آن بی‌تفاوت باشیم؛ به‌ویژه آن‌که بازنشر تصاویر یا محتواهای حاوی منکر– حتی با نیت‌هایی چون هنر، موسیقی یا ادبیات – به تقویت ناخواسته‌ی جبهه‌ی باطل می‌انجامد.
در روایات اهل‌بیت (علیهم‌السلام)، نه‌تنها انجام گناه که ترویج آن نیز گناهی بزرگ‌تر شمرده شده است. حضرت امام صادق (ع) می‌فرمایند: «مَن أَعانَ عَلی مَعصیَةٍ فَقَد عَصَی اللهَ»؛ هر کس بر گناهی یاری رساند، خدا را نافرمانی کرده است.
امروز در فضای مجازی، تصاویر و روایت‌هایی از بی‌حجابی تحت عناوینی چون «خلاقیت هنری»، «آزادی فردی» یا حتی «عادی‌سازی» منتشر می‌شود؛ اما این عادی‌سازی، آرام‌آرام به زوال قبح گناه و قبح‌زدایی از فریضه امر به معروف می‌انجامد.
قرآن کریم در سوره‌ی نور (آیه ۱۹) هشدار می‌دهد:*«إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَن تَشِیعَ الْفَاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ...»*کسانی که دوست دارند فحشا در میان اهل ایمان گسترش یابد، برایشان عذابی دردناک در نظر گرفته شده است.
در زیارت عاشورا نیز تنها به لعن قاتلان اکتفا نشده، بلکه بی‌تفاوتان و ساکتان در برابر ظلم و منکر نیز مورد لعن الهی قرار گرفته‌اند.پس بیاییم به‌جای تکرار و بازنشر گناه، روشنگری مسئولانه و دلسوزانه را جایگزین کنیم. اگر دغدغه‌ی نهی از منکر داریم، نباید ابزار آن، خود آلوده به منکر باشد. امر به معروف، حکمت و مهربانی می‌طلبد، اما آگاهی نسبت به دام‌های تزویر نیز لازم است.
تارنمای رسمی عبدالکریم نعناکار